Theo

Nadat ik als kind Edith Piaf en Adamo een warm hart had toegedragen werden mijn eerste helden de Blue Diamonds. Hun liedjes zong ik graag ´s avonds in bed. De Blue Diamonds waren de prachtig tweestemmig zingende Nederlandse tegenhanger van de Engelse Everly Brothers. Achteraf geloof ik dat de Everly Brothers toch wel veel beter waren. Ik kreeg pas later wat meer verstand van muziek.

Serieus werd het met de Kinks, Pretty Things, en daar zijn ze dan, de Beatles. Ik vond ze superieur aan alles wat ik daarvoor hoorde. Waanzinnige harmonieën, goede composities, muziek en teksten die zich bleven ontwikkelen. Muziek was het trouwens helemaal voor me. Voorzichtig begon ik met de blokfluit op de lagere school, op mijn dertiende wist ik dat ik drummer wilde worden. Ik knutselde mijn eigen drumstel in elkaar met metalen potten en pannen uit de keuken. Met een vishengel en deksels zette ik een hi hat in elkaar. Mijn ouders vonden dat zo aandoenlijk dat ik een echt drumstel kreeg. Ik weet nog precies hoe de omslag naar gitaar kwam. Een paar jaar later kreeg ik een gitaar van mijn vader. Die gitaar was een erfstuk van mijn grootvader. Hij verdiende zijn brood door van kroeg tot kroeg zijn repertoire te laten horen.

Gitaarhelden heb ik genoeg: Jimi Hendrix, Eric Clapton, George Harrison, Jeff Beck, Gary Moore en Slash.En dan nu NOODWEER. Een van de grote liefdes in mijn leven. Het is geweldig om met drie goede vrienden muziek te maken.
Naast mijn rol als gitarist, schrijf ik graag muziek bij de teksten die Jos schrijft. Ook jammend nummers maken vind ik geweldig. Het is spannend om na lange tijd weer nieuwe nummers te maken, op te nemen en er ook nog een clip bij te gaan maken. Wat kan herintreden toch leuk zijn.
Ik hoop je weer te zien bij een van onze optredens. Tot dan.